கடந்தகால நினைவு

ஸ்நேகிதியே
எங்கோ ஓர்
பௌர்ணமி நாளில்
தூங்காத இரவுகளில்
நீங்காத நினைவுகளாய்
என்னுடன் உறவாடும்
நம் ஸ்நேகம்

முதலில் பார்த்தும்
மலராய் சிரித்ததும்
அப்போது
இன்பச்சாரலை
அள்ளி வீசினாலும்....

பின்னாளில் வரும்
இடிமழையாய்
நம் பிரிவை
அந்நாளில் நாம்
உணரவே இல்லை

பிரிவெனும் பேரிடி
தாக்கிடும் என்று
தெரிந்திருந்தும்
மலை எதிர்க்கும்
மலர்களாய் நாம்
மனங்கிறங்கி லயித்திருந்தோம்

பாட வேளையில்
பகிர்ந்து கொண்ட
பசுமை நினைவுகள்
இன்னும் என்னுள்
இறந்து விடாமல் ... என்னை
உறங்கவும் விடாமல்

விளையாட்டு பேச்சும்
விஷமக் குறும்பும்
இன்றும் எதிரொலியாய்
இங்கும் ஒலிக்குதடி

கொத்திப் பசியாற்றும்
மரங்கொத்திப் பறவையாய்
என் மனங்கொத்தித் தின்னும்
சிநேகப் பறவையடி நீ...!

எங்கோ ஓர்
இருண்ட இருளில் இரையும்
சுவர்க்கோழி போல்
இம்சிக்கிறது ...நம்
கடந்தகால நினைவு

நீயுதிர்த்த வார்த்தைத் துளியில்
நிறைவுபெற்ற
நீர்நிலையாய் நம் நட்பு
அதில் நீந்திக் களிக்கிறது
என் நினைவு

மறவாதே என்றாயே
என் மனம
உன் நினைவுப் பச்சைகளை
அல்லவா
சுமந்து கொண்டிருக்கிறது ..